pomorskie

Chojnice - miasto powiatowe (województwo pomorskie).
Celem przybyłych w 1620 r. do Chojnic jezuitów było zwalczanie luteranizmu, który szerzył się na całym Pomorzu Gdańskim. Zakonnicy otworzyli wkrótce szkołę, która z czasem została podniesiona do rangi kolegium. Do budynków jezuickiego kolegium dobudowano w latach 1733-44 późnobarokowy kościół według projektu jezuickiego architekta Jana Zelnera z Poznania. Jednak już w 1773 r. miała miejsce kasata zakonu jezuitów, zabudowania klasztorne przejęło państwo pruskie (Chojnice po drugim rozbiorze znalazły się wgranicach Prus) zaś kościół przemianowany został na świątynię parafialną. Pojezuicki kościół wzniesiony jest na planie prostokąta z dwuprzęsłowym halowo-emporowym korpusem nawiązującym do czeskich i śląskich kościołów oraz z krótkim półkoliscie zamkniętym prezbiterium. Fasada kościoła posiada podziały pilastrowe, jest dwukonygnacjowa i trójosiowa, ujęta dwiema wieżami nakrytymi barokowymi hełmami i poprzedzona kruchtą. Elewacje boczne podzielone są szerokimi pilastrami z parami okien w ozdobnych obramieniach. Wewnątrz szeroka nawa otwata jest do płytkich kaplic bocznych arkdami zamknietymi łukami koszowymi. Ściany rozczłonkowane są pilastrami dźwigającymi fragmenty belkowania. Wnętrze nakryte jest sklepieniami żaglastymi, pokrytymi późnobarokową polichromią przez Franciszka Ksawerego Haeflicha w 1742 r. przedstwiającą sceny z życia polskich i jezuickich świętych. W podłuczach arkad widnieją sceny z życia NMP, zaś nad wschodnim przęsłem przedstawiona jest pozorna kopuła. Wyposażenie wnętrza jest jednolite późnobarokowe i pochodzi z XVIII w. Składają się na nie ołtarze, główny i cztery boczne, wykonane z barwnego stiuku  oraz ambona i ławy.

 LITERATURA

Łoziński J., Pomniki sztuki w Polsce, T. 2, Pomorze, Warszawa 1992

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł